Αγιολογικά

Γεννήθηκε από πάμπτωχη οικογένεια Ιουδαίων αγροτών στο χωρίο Βησανδούκη της Παλαιστίνης το 310. Μετά το θάνατο των γονέων του και σε ηλικία δέκα ετών, ο άγιος έρχεται στο χριστιανισμό από δύο περίφημους για τις γνώσεις και τον ασκητισμό μοναχούς, το Λουκιανό και τον Ιλαρίωνα. Επτά μέρες μετά τη βάπτισή του τακτοποίησε την αδελφή του σε ένα μοναστήρι και αναχωρεί για την έρημο της Παλαιστίνης. Εκεί ζει κοντά στους επιφανέστερους ασκητές, ασκούμενος στην εγκράτεια, την άσκηση και στη μελέτη των Θείων Γραφών. Η φήμη του και οι αρετές του δεν άργησαν να διαδοθούν και αναδείχθηκε επίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου το 367, όπου κατέφυγε με θαυματουργικό τρόπο, όταν το πλοίο του που επέπλεε προς την Παλαιστίνη, έφθασε στην Κύπρο λόγω τρικυμίας. Από τη θέση αυτή, ο άγιος αγωνίστηκε για τον ευαγγελισμό του ποιμνίου, για την διατήρηση και ενίσχυση των ορθοδόξων δογμάτων καταπολεμώντας όλες τις αιρετικές δοξασίες και πλάνες της εποχής του και ιδιαίτερα εκείνες του Ωριγένη. Κάνοντας συνεχή χρήση των λόγων της Αγίας Γραφής και γράφοντας πλήθος αντιαιρετικά συγγράμματα. Τα έργα του "Πανάριον" που περιέχει επιχειρήματα για την ανασκευή των αιρέσεων που υπήρχαν τότε, "Αγκυρωτός" που διαρθρώνεται σε 120 παραγράφους και περιλαμβάνει επιτομή της θεολογίας της εποχής του αγίου, καθώς και άλλα έργα συνιστούν σημαίνουσες συμβολές στην Πατερική Θεολογία. Ο άγιος πέθανε εν πλω από την Κωνσταντινούπολη προς την Κωνστάντια, στις 12 Μαΐου του 403, έπειτα από 36 χρόνια αρχιερατείας. Το τίμιο λείψανό του μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ' ο Σοφός.